- Жума тонгида онажонимнинг: "Бугун муборак кун жума, вақтлироқ туриб ибодатингни хотирдам қилгин”, деган овозларидан уйғониб кетдим. Ўрнимдан турар эканман тушимни эслаб, унинг моҳиятини излаб яна ўрнимга ўтирдим: Катта тезлик билан машинани ҳайдаб кетаяпман. Олдимда икки йўл, бир-бирига туташган. Аммо у йўловчисини иккита манзилга элтади. Биринчиси қай манзилга олиб бориши тўғрисида аниқ тасаввурга эга эмасман, иккинчиси ўнг томонда, у олиб борадиган манзил тарафдан шундай нур тараладики, ҳайратда қолдим, тикилиб тикилиб унинг масжид эканлигини англадим. Ҳаёлимдан: "Қаёққа юрай?” деган фикр ўтди. Машинани қанчалик тез ҳайдамай бу ҳолат давом этаверарди. Шу онда онажоним мени уйғотдилар. Ғаройиб туш... Намоздан кейин, нонушта қилиб, машинани тозаладим. Сўнгра онажонимга: "Мен ишга кетдим, ойи”, дея хайрлашдим. "Яхши бориб кел, ўғлим! Доимо Аллоҳни ёд эт. Ҳеч эсингдан чиқазмагинки, қийналганингда ҳам У сенинг мададкоринг бўлади”, деганча оқ фотиҳа бердилар. хўжайиннинг эшиги олдида ҳозир бўлиб, келганимни билдириш учун машина сигналини чалиб қўйдим. Хўжайиним Бахтиёр ака жуда жиддий, салобатли киши. Биринчи кўрганимда шундай жиддий кишининг олдиларида ўзимни қандай тутишимни билмай озгина довдираганман. Лекин, уларнинг қўлларида ишлаб амин бўлдимки, яхши одам, қандай ҳолат бўлмасин хафа қилмайди, мақтамайди ҳам. Феълларини кўз қарашларидан биламан. Йўлда кетар эканмиз Бахтиёр ака: - Келинойингни онасиникига олиб бориб қўй, соат 12 ларда ишхонада бўл, саот 1 да учрашувим бор, - дедилар. Мен айтганларини қилдим. Лекин мени "Бугун жума, хўжайинни учрашувга олиб борсам, жума намозига улгурмай қоламан, нима қилдим энди?!”, деган уй қийнарди. Шу пайт Бахтиёр ака машинага ўтириб: "Кетдик” деди. Машинани ўт олдирар эканман, салобатлари босганидан уларга ҳеч нарса дея олмадим. Йўлда кетар эканмиз, олдимда турган манзарани кўриб ҳайратдан ёқа ушладим: "Ахир бу тушимдаги йўл-ку, ўнг томонда масжид, тўғрида чексиз, кети кўринмаган йўл”, сониялар ичида шу фикр ўтди ҳаёлимдан. Одамлар масжид томон шошиб кетаётир. "Аллоҳим, менга мадад бер, нима қилай рулни масжидга бўрайми, ёки хўжайинни манзилига олиб борайми?!” мана синов, дақиқалар ичида ҳал бўлиши керак бўлган масала, ё у ёқни ё бу ёқни танлашим керак. Эрталабки онажонимнинг дуоларини эслаб: "Ё Парвардигор, ўзинг мени қўлла”, - дея машинани ўнг томонга бурдим. Бахтиёр ака ҳайрон: "Маҳмуд, қаёққа бурдинг, тўғрига кетишимиз керакку?”, - дедилар. Мен: "Бахтиёр ака, бугун жума, шундай жума намозини ўқиб чиқайлик” деганимни биламан Бахтиёр аканинг ранглари ўзгариб кетди. "жинни бўлганмисан, соат бирда муҳим учрашувим бор”, дедилар. Бу ҳолатни тушунтириш қийин эди. Уларга қараб турдимда: "Баҳтиёр ака, мана калит, мен жума намозига кечга қоламан”, деганча масжид томон югурдим. Йўқ югурмадим, балки қуш каби учдим. Елкаларимда тоғ қулади, шундай енгилманки, таърифлашга тил ожиз. Сафга қўшилдим, кўзлари ҳеч нарсани ва ҳеч кимни кўрмас эди. Гуёки Раббим қаршисида ёлғиз турибман, мендан бошқа ҳеч ким йўқ Унинг ҳузурида. Жисмим ва руҳимдаги ҳаловатни тушунтириб бериш қийин. Мен ғолиб эдим, мен нафсимдан ғолиб эдим. Намоздан сўнг кўзларимда ёш билан дуо қилдим: "Эй Аллоҳим, мени ҳеч қачон икки йўл орасида қолдирма, Ўзинг тўғри йўлдан адаштирма. Ўзингдан ўзгага муҳтож қилма”. Ўзимга келиб тиззасига қўлини қўйган куйи ўтирган инсонга кўзим тушди, қўлидаги узук таниш. Ҳаяжон ичра ёнимдаги кишининг юзларига боқдим, У Бахтиёр ака эди. Кўзларимда ёш оқиб, қалбимнинг туб-тубидан Аллоҳга шукроналар айтдим.
|
СУБХАНАЛЛОХ. Аллохим хаммамизни хам тогри йулдан адаштирмасин. нафсимизни узимизга кул килиб куйсин. ААМИИН.ААМИИН